Misschien denken we dat er één liefde is omdat er zoveel van zijn. Seksuele liefde, naastenliefde, verlangen, mystiek, liefde voor je vak, liefde voor je vrouw, voor je familie, vaderland, schrijvers, voorliefde voor Wilkinson boven Gillette. Elke liefde is er een, maar of hij ook een is? De band met Plato ligt voor de hand, maar in Symposion moet je dan wel de bezopen lofzang van landverrader Alcibiades op de koop toe nemen.
Liefde staat bekend als een emotie, maar we accepteren niet snel dat liefde even voorbijgaand is als de Grote Emoties blij, bedroefd, boos en bang. Een complicatie is verder dat je voor liefde vaak iets of iemand nodig hebt, die dan dus wel meespeelt in het verhaal. Die eenheid wordt dan al gauw jouw eenheid, en de beklemming van de ander.
Hoe los je dat op? Heb ik een idee? Heb jij een idee?
Misschien hebben we wel meer dan één idee nodig, ofwel de liefde tot meer dan één idee. Voor liefde heb je er minstens twee nodig.
Welnu, door die basisvoorwaarde zul je altijd met symbolen en contracten te maken hebben. Manieren dus om de zaak te bestendigen. Liefde is nooit bestendig genoeg. Contracten ook niet, maar de wegen vullen elkaar hopelijk aan.
Tweede idee. Liefde heeft idealiseringen nodig. Je moet iets willen willen waarvan je bij voorbaat weet dat het voorbijgaat. Volstaat die idealisering niet, dan moet je hem vervangen door een andere. Een beetje technische benadering dus.
Contracten en technieken dus, that will do the trick.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten