Een filosofische vriend is een makkelijk ding. Je deelt immers dezelfde interesse en dan zit het wel snor. Je was elkaar trouwens al tegengekomen in instellingen, de faculteit, de redactie, de netwerken. Je kunt dan die vriendschap cultiveren tussen (in?) de plooien van de zakelijke doelen. En je kunt de belangen van je vriendschap vergroten door middel van die instituties.
Er is een tragiek aan die vriendschap. De ruimte en het licht in die plooien zijn zo schaars dat je de vriendschap niet meer ziet. Ook weet je in een plooi niet wat binnen en buiten is, tussen en in. Voor de zekerheid noem je de hele mantel maar vriendschap.
Om in deze onzekere situatie toch te blijven doorademen kun je langs twee kanten ontsnappen. Je kunt met Aristoteles en Montaigne de tragiek verdiepen en tegen je talloze vrienden uitroepen: o vrienden, er is geen vriend! En je kunt alles en iedereen gebruiken om een toekomst voor te bereiden waarin vriendschap gewoon mogelijk zal zijn.
Je vrienden zullen in (tussen?) die plooien gewoon wachten tot je weer op adem bent, of uit weerzin zijn weggerend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten