vrijdag 30 maart 2012

Disharmonie

Plato zal wel niet erg veel op hebben met Herakleitos, de duistere.
In Symposion laat hij de arts Eryximachos kritiek op hem ventileren. Eros overwint de tegenstellingen, dus hoe kan die Herakleitos nu beweren dat tegenstellingen samengaan met harmonie?
Voor je het weet ga je nog zeggen dat harmonie zelf disharmonie is.

Het is een bezwering.

Elke harmonie nestelt zich in de tegenstellingen, op de plaats waar ze elkaar raken.

Nee, ze raakten elkaar natuurlijk allang, de harmonie was er al.

vrijdag 23 maart 2012

Papa, wil je nog eens eng doen?

Even wat peinzen over Derrida's of Plato's these dat de logos bij Plato een vader moet hebben (wie is eigenlijk de echte vader van deze these?). Maar om vast te stellen wie de vader is heb je die logos nodig. Ergo: er kan een logos rondvliegen die voorwendt dat dit of dat zijn vader is. Ergo: het voorwendsel is primairder dan de logos. Echter, de logos is wat het voorwendsel onderscheidt van de rechtmatige logos. Ergo: het voorwendsel is misschien wel helemaal geen voorwendsel, maar als voorwendsel datgene wat ons de ware logos laat zien. Op voorwaarde dan dat die logos een echte vader heeft, echt althans volgens de logische wetten van het voorwendsel. Zijn we al zover dat de vader een spook is geworden, of de vaderloze dode logos? Die ineens wel een vader blijkt te hebben, precies toen we al hadden opgegeven dat die hem ooit kon hebben?

Nee, het is moeilijk dat spook echt te grijpen. Op het moment dat je hem hebt, was het kennelijk geen spook. Het spookachtige blijft, ergo, iets meta-achtigs. Gewone spoken zijn niet spookachtig, spookachtig zijn eerder de dingen, spook is het zijn der zijnden.

Misschien verklaart dat wel de opluchting die de classici bevangt wanneer ze Plato gewoon als literatuur lezen. Hè, gelukkig, gewoon een spook. Een vervelende man met vervelende teksten, een monster dat decennia geleden overwonnen is, of misschien al wel ooit door Aristoteles.
Om de zoveel tijd duikt hij op, op de CEVO-lijst ofzo.

Misschien ook geven we Derrida daarom krediet, met zijn pharmacie, omdat hij Plato heeft omgetoverd in een logisch spook, gewoon een van de vele dreigingen of verlangens die ons omringen.

Ja, laten we de pharmacie nog eens lezen!


zondag 4 maart 2012

Kopiëren

Onze wereld groeit zo hard omdat er geen vijanden in nieuwe omgevingen bestaan. Je houdt het tegen, maar daarna treedt des te onvermijdelijker een tsunami-effect op. Echter, die nieuw gegroeide entiteit is extra weerloos tegen de vijand wanneer die er eenmaal is. Hevige groei roept dus hevige destructie op.

Je kunt deze wet bezien vanuit de anti-immuniteit. Er is iets in onszelf, of in het zelf, dat het tsunami-effect oproept en intensiveert. We verlangen naar instandhouding en groei, hebben daarvoor middelen nodig, en nieuwe doelen, en stellen ons daardoor bloot aan verhevigde destructies.

Is het nodig om voorzorgsmaatregelen te nemen (Charles Mann)? Ja, uiteraard, want wie kan intensieve destructie voor zijn rekening nemen? Maar wat zijn voorzorgsmaatregelen? Om efficiënt te zijn moeten ze kopieerbaar zijn en de vorm aannemen van gewoonten en middelen die ter plaatse al worden ingezet. Juist daardoor worden ze op een vergelijkbare manier blootgesteld aan besmetting als de zogenaamd natuurlijke middelen.

Misschien is het platonisme in essentie wel de ontdekking van deze destructieve kopieerwet en de hoop tegen beter weten in dat er iets bestaat dat nooit blootgesteld wordt aan deze mechanismen. Die hoop intensiveert leven en dood.