Ik heb het 'ik' geraakt, door het als woord neer te zetten in een digitale, virtuele context. Het 'hier' wordt door de lezer op een andere plaats opgeroepen. En het zijn van 'ik ben', dat was allang door Heidegger bevraagd en zelfverduisterd. Ten slotte heb ik nog een derrideaanse klap uitgedeeld door naar al deze zaken te verwijzen door middel van de zelfverwijzing van de taal.
We kunnen nog naar Husserl om te bezien of het woordje 'wanneer' alle vier vliegen weer tot leven kan wekken. Het geeft de filosofie extra tijd, uitstel, nodig om de 'Sinn' te achterhalen, de levende betekenis van wat zich aan me voordoet.
Husserl gaat ervan uit dat in de taal een logische grammatica geborgen gaat. Die kan hij in de geest van Plato en Kant als een 'idee' ten doel stellen bij zijn onderzoek. Husserls plaaggeest Derrida volgt die introductie van de idee bij Husserl in allerlei gestalten. Maar het leed is dan al geschied. Wat overblijft zijn niet de levende vliegen maar een technisch spel van substituties.
De metafysica is de vliegenvanger. Ontsnappen is misschien wel wenselijk maar onmogelijk. Dat zou betekenen dat er geen zelf, lichaam, gevoel, leven of geest te denken valt zonder de verstoring door hun fantomatische tegenhangers. De techniek is zo aantrekkelijk omdat ze ons belooft het leven, of zijn quasi-equivalent, te reconstrueren. Er is weer uitstel, en misschien dient zich een oplossing van buiten aan.
De techniek is idee of non-idee, idee en non-idee. In Plato's universum: zoals je de idee ontdekt door opgang vanuit de doxa, ontdek je chora vanuit de idee. Niet door een opgang, maar door een teruggang, het denken van de oorsprong van de oorsprong. Chora is werkelijk én fictief, werkelijk noch fictief. Zij (en-of hij en-of het) is een neutraal 'domein' van pure receptiviteit. Ze kan worden aangeroepen in een tekst. De ideeënwereld kan vanuit chora worden gereconstrueerd, maar als iets anders vanuit een andere oorsprong. Maar dat was het al. Plato's filosofie is behalve filosofisch systeem een literaire tekst.
De techniek en-of politiek van chora zou je kunnen beschrijven als een prearcheologomythie. Een andere quasi- of bastaardbenadering is ook mogelijk.
Hieronder is ruimte voor reacties. Het geeft je een idee, al is dat flauwekul, van wat chora kan zijn. Het citaat in de eerste reactie maakt bovendien duidelijk dat de tekst hierboven al is herschreven. Chora zou een inschrijfbare tekst kunnen zijn.
"En de toekomst van de Platoonse idee lijkt vooralsnog gered. Derrida voert haar terug naar een soort niet-bestaand, neutraal domein van pure receptiviteit, de 'chora'. Het platonistische ideeënuniversum wordt niet (slechts) geofferd. De neutraliteit van chora laat naast de keuze een en-en-logica toe. De ideeënwereld kan vanuit chora worden gereconstrueerd, maar als iets anders vanuit een andere oorsprong."
BeantwoordenVerwijderenDoet me denken aan het verschil tussen masculiene en feminiene formules voor seksuering bij Lacan.... rings a bell?
In de Origine van de geometrie is sprake van twee modellen van historiciteit - die beide de historiciteit teniet doen: Husserl (idealisering) en Joyce (gegeneraliseerde babelisering).
Die chora-tekst heb ik nooit echt goed begrepen - zal toch wel met espacement te maken hebben , niet als een soort container (of wel? receptacle...) maar als een herhaalde mogelijkheid tot herinschrijving.
voor wat het waard is,
Groet,
Rob