Dan slaat de reflectie toe. En de reflectie op deze reflectie maakt duidelijk dat zelfs het 'dan' misplaatst is. De oorsprong wordt alleen dan gevolgd door reflectie, je kunt alleen dan spreken van reflectie, wanneer de oorsprong als zodanig wordt herkend. Met andere woorden, de oorsprong wordt oorsprong van iets dat er al was. En je kunt die oorsprong dan moeilijk nog een oorsprong noemen. Ook het 'als zodanig' is dan opgelost in de reflectie. En de reflectie zelf, omdat die alleen dan... quod non.
We glijden weg in de bewegingen van de differentie. De bewegingen kunnen niet meer worden gereguleerd vanuit een oorsprong en niet meer worden bereflecteerd.
Tal van zaken worden onbeslisbaar - of beslisbaar, want beslisbaar en onbeslisbaar veronderstellen elkaar. Dat is allang bekend vanuit de metafysicakritiek met haar onpeilbare bewegingen.
Ik beslis hierbij - zonder iets te kunnen beslissen - om mezelf niet langer schrijver te noemen. Niet dat de 'auteur dood is', maar het onderscheid tussen lezen en schrijven lost op in een serie bewegingen die ik niet in de hand heb, en ik wil niet de indruk wekken dat ik die wel in de hand heb.
Wat deze beslissing voorstelt is ook voor de lezer onhelder, maar hij zal aanvoelen dat ze niet losstaat van alle eerdere stukjes in deze serie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten