Er is van alles aan de hand. Er zijn talloze oorzaken, als het al oorzaken zijn. Om door te kunnen moeten we oorzaken aanwijzen. Er is dus verantwoordelijkheid, er is schuld.
Maar dus niet bij mij. Ik realiseer me dat de kans groot is, gezien de algehele complexiteit der dingen, dat er naar mij gewezen wordt. Daarom heb ik bedacht dat ik moet schrijven. U mag gerust oordelen. Maar als u dat doet, kan het best zijn dat u stuit op de argumentatie die ik hier onder uw ogen ontplooi. Zeg dan niet dat u het niet gezien hebt, dat u het niet wist. Waar iedereen zijn verantwoordelijkheid ontloopt, doe ik dat zeker niet. Door mijn verdediging te voeren, geef ik ipso facto te kennen dat ik de status van de aanklager erken.
Ik ben geen rechter. We zijn allemaal rechter. Alleen in die zin ben ook ik rechter. We oordelen over elkaar. We zijn immers burgers die samen het land besturen. We oordelen over elkaar via de soevereine staat, die het openbaar ministerie aanstuurt. Zoals Rousseau mooi heeft aangetoond, oordeel ik dus over mezelf. Ook als ik over u oordeel, oordeel ik niet anders dan wanneer ik - via de staat, de volonté generale - over mezelf zou hebben geoordeeld.
Ik schrijf dus niet alleen klein en onzichtbaar om me voor u te verbergen. Ik doe dat ook om me voor mezelf te verbergen, zodat ik door kan, als aanklager en aangeklaagde. Alles in het belang van de praktijk, die gediend is met afwikkeling van wat nog in de weg staat. Oordeel, en ik zal oordelen. Ik oordeel, en u zult oordelen.
Ik weet toevallig dat veel van mijn taal bestemd is voor die blootstelling aan het oordeel. U spreekt van verantwoordelijkheid. Ja, ik ben altijd bereid om verantwoordelijkheid te nemen, en heb daardoor, maar niet alleen daardoor, maar zeker ook daardoor, het recht om anderen aan te sporen hun verantwoordelijkheid te nemen. Stel dat de anderen naar mij wijzen. Dat zou niet terecht zijn. Immers, de verantwoordelijkheid is iets wat we gemeenschappelijk hebben. Ik heb daar veel tijd en aandacht aan gegeven. Bildung, opvoeding, weet u wel? Daarom alleen al is het niet terecht dat er naar mij wordt gewezen.
Maar we zijn realistisch. Daarom moet ik me helaas pro-actief verdedigen. We weten allemaal dat de oorzaken en motieven erg met elkaar vervlochten zijn. Als er naar mij gewezen wordt, is dat niet terecht. Ik was misschien wel een beetje laakbaar, maar waarom zouden de aanklagers bij het zoeken naar oorzaken stoppen bij mij? Waarom de anderen met rust laten? Toch doen ze dat, ze stoppen bij mij, ze wijzen mij aan. Dat weet ik omdat ik het ook heb gehoord bij anderen, ook anderen hebben ze aangewezen. Realist als ik ben, is het dus verstandig om me vooraf vrij te pleiten.
Daarom dat vakje. Aanvinken a.u.b. U gaat akkoord. Kom later niet met de boodschap dat u het niet geweten hebt. U hebt het vakje aangevinkt, u hebt deze blog gelezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten