Arrogant

Het werk van Plato is onderhand door zoveel mensen gelezen dat het zich is gaan loszingen van het platonisme. Of andersom natuurlijk, naargelang je de muziek liever zoekt in de literatuur of in de teretismata van de 'ware' ideeën. Het is zodoende moeilijk om zonder ironie over Plato te spreken en zodoende gevangen te raken in misschien wel zijn krachtigste wapen.

Nussbaum spreekt vrijwel altijd over ironie als iets arrogants. Het is inderdaad voor lezers wel fijn als ze weten waar ze aan toe zijn. Dat biedt het dubbele voordeel van houvast en aansluiting bij een veronderstelde gemeenschap. Het bespaart je onnodige en vruchteloze omwegen en beschermt je tegen het gevaar van abstractie.

Om Plato effectief af te weren is het nodig hem op een overzichtelijke en handzame manier samen te vatten zonder onrecht te doen aan de meervoudigheid van zijn werk. Hier schiet de literatuurkritiek te hulp. Concepten als de 'implied author' (Booth) geven een menselijk trekje aan de abstractie die je creëert en iedereen zal je dat vergeven, iedereen die hoort bij de gemeenschap die zich houdt aan de nabijheid van de 'fainomena'.

Dus mensen, loop geen risico, vorm je een idee van Plato, een beeld waarnaar je kunt verlangen als in een droom. Een vriend, ton semblable.