Daarom ben ik het ook niet eens met de overigens mooie recensie van Kevin Toma die spreekt van een 'messcherpe thriller'. Bij messcherp denk ik aan de bewondering die de detective Sinclair uitspreekt voor Descartes, die altijd vindt dat iets ofwel zo is, ofwel anders, maar nooit iets ertussenin.
Je kunt natuurlijk ook het wazige wazig in beeld brengen, en dat juist messcherp noemen. Het hangt er denk ik ook van af hoe je naar jezelf kijkt. Zie je hoofdpersoon Claudio vooral als een hypokriet die uiteindelijk een pruik opzet om ook zijn kale hoofd daaronder te laten verdwijnen en daarmee denkbeeldig zichzelf, dan is dat messcherp, we hebben hem ontmaskerd.
Maar vergeet niet dat de detective in deze film ook een passant is. Hij heeft in de woestijn Claudio messcherp ontmaskerd, maar gaat daarna gewoon weer terug naar Buenos Aires voor een volgend televisieoptreden. Hoe messcherp ook, de detective gaat voor het spektakel.
En misschien geldt dat ook voor de film. Deze film, elke film. De verdwijning in beeld brengen betekent op een bepaalde manier dat je die verdwijning vergeet.
Ik heb de film niet gezien, net wel de recensie gelezen in Página 12 en de trailer gezien. Het vergeten van de verdwijningen is wel een thema in Argentinië... Er zijn er velen die dat maar al te graag doen, maar het wil niet echt lukken. Elke keer duiken er weer beelden, schimmen op. De wijk waar ik woon, was in de tijd van de laatste dictatuur een stuk braakland. De geruchten gaan dat hier lijken gedumpt zijn van 'verdwenen' subversievelingen. Helemaal verdwenen zijn die niet. Sommige buurtbewoners hebben last van spoken in huis. Het niet verdwijnen van de verdwenenen lijkt ook het thema van de film 'Rojo' te zijn.
BeantwoordenVerwijderen