Bovendien is het in dat geval lastig te bepalen van wie deze termen het einddoel moeten zijn. Sokrates heeft het steeds over een gesprekspartner die hem over de kernvragen zal doorzagen, en hij vraagt Hippias wat hij die man moet antwoorden. Je zit dan al in een spel van vervangingen waarbij Hippias tureluurs wordt. Bestaat die man wel echt? zie je hem denken.
Het schone, dat lijkt echt zo'n onderwerp van Duitse romantici die graag naar natuur en kunstverzamelingen kijken. Zo niet hier. Het gaat over het oordeel van de mensen die veel geld overhebben voor de lessen van de retorici. En ze willen graag concrete voorbeelden als het over het schone gaat. Hoort een kruikje er ook bij, en een gouden roerlepel?
Het schone, zegt de gang van deze dialoog, dat is de pesterige elegantie van Sokrates die zijn onderwerp niet rechtlijnig afwerkt.
Misschien leek die Sokrates wel op de Mart Smeets van de avondetappe. Hij is tegen tatoeages (de gouden roerlepeltjes van deze tijd). Als iets te mooi is om waar te zijn, dan is het dat ook. Maar hij zal het zijn gasten niet rechtstreeks inwrijven. Hij speelt graag de rol van de gastheer die weliswaar intolerant is jegens tatoeages, maar het respecteert als zijn gasten niet over doping willen praten. Smeets vraagt en luistert, zonder ook maar een moment de uiterst strakke regie over elke zin van zijn gasten los te laten. Een opvoedingsshow.
De kinderen zitten achteraf naar adem te happen. De aristoteliaanse verwondering is een understatement, trauma zou een betere benaming zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten