Lachecho's

In de school gebeurt het soms dat de docent afdwaalt van de stof. Het is dan alsof de geketende even naar buiten mag en iets leert over een wereld zonder schimmen.

Je kunt ook zeggen dat we nog altijd proberen de omkeringen van de grotmetafoor te herhalen.
Nadat we naar buiten zijn gelopen keren we weer om.
Daarna - tweede omkering - lopen de geketenden leeg in een lach.

Een voorbeeld. We lezen de Medea en het gesprek komt op de Mont Ventoux die wordt opgefietst. (op zichzelf al een aantrekkelijk thema voor filosofen, zie bijvoorbeeld Bakkie troost en Lunchvoorstelling.)
Wat maakt deze beklimming duidelijk over de Medea?
Twee punten: na een beklimming wordt de samenwerking vaak verbroken. De fietsers hebben elkaar naar boven geholpen en nemen in de afdaling weer afstand van elkaar. Zo ook raakten Jason en Medea uit elkaar na de verovering van het Gulden Vlies.
Tweede punt: Medea kreeg asiel in Athene, de stad van de Akropolis en de opvoering van theaterstukken zoals Medea. Even zelfverwijzend dus als het monument van Tony Simpson op de Mont Ventoux: plaats van roes, verhevenheid en vervulling.

De klas loopt vervolgens leeg in een lach. Ineens zit je tussen de scholieren, de schimmen, de stress. Het is of de fietser zich na de finish een weg baant naar de dopingcontrole, hij wordt ontmaskerd en de zege hem wordt ontnomen.

Twee omkeringen dus, om de wegstervende lachecho's van Plato te kunnen beluisteren.